شیرین بیان گیاه بومی مناطق مدیترانه است و در ایران در اکثر نقاط کشور می روید .
شیرین بیان گیاهی است چند ساله و دارای ساقه ای به طول یک متر که در نواحی معتدل تا ارتفاع دو متر می رسد . برگهای آن مرکب از تعدادی برگچه های سبزرنگ می باشد
. گلهای آن به رنگ بنفش ، سفید و زرد است. میوه آن محتوی 5 تا 6 دانه می باشد .
ماده اصلی که باعث شیرینی این گیاه است گلیسیرین خوانده می شود . در شیرین بیان ماده ای بنام لکوریتی جننی چالکون وجود دارد که خاصیت دفع اسپاسم عضلات را داراست
.
خواص داروئی:
شیرین بیان از نظر طب قدیم ایران دارای طبعی معتدل است .
مهمترین خاصیت شیرین بیان درمان زخم معده و سرطان معده است برای این منظور شربت شیرین بیان را تهیه کرده و هر روز به مقدار یک قاشق غذا خوری قبل از غذا به مریض
بدهید و اگر این عمل را تا 4 ماه تکرار کنید شخص معالجه خواهد شد
خوردن آن از پیری جلوگیری می کند
زخم ها و تاول های پوست را با چای شیرین بیان شستشو دهید تا زود خوب شود
ملین است و معمولا آن را با گیاهان دیگر مخلوط می کنند که انقباضات را کم می کند
برای برطرف کردن زخم و التهاب دهان ریشه شیرین بیان را بمکید
ترکیبات موجود در ریشهٔ گیاه شیرین بیان در مقابله با پوسیدگی دندان نافع است. ترکیبات موجود در ریشهٔ گیاه خاصیت ضدمیکروبی دارد؛ بنا بر این میتوان از شیرهٔ
این گیاه به عنوان مادهٔ ضدپوسیدگی در محلولهای شستشوی دهان و نیز خمیر دندانها استفاده کرد.
در طب سنتی از این گیاه برای درمان اسپاسم عضلات و تورم، برونشیت، روماتیسم و ورم مفاصل استفاده میشود.
عصارهٔ شیرین بیان یکی از اجزاء ترکیبی شربت سرفه به شمار میرود. این ماده به شکل طبیعیاش، در درمان زخمهای دهان و دستگاه گوارشی مفید است.
شیرین بیان همچنین مدر (ادرارآور) و ملیّن است و میتوان آن را به عنوان عامل ضدویروس موضعی برای زخم و التهاب زونا، چشم، دهان و دستگاه تناسلی به کار برد.